Miłośnikom filmu i pięknych kobiet Tiffany kojarzy się z filmem na podstawie prozy Trumana Capote, z niezapomnianą Audrey Hepburn w roli beztroskiej Holly. Panna Golightly uważała, że w słynnym sklepie u Tiffany’ego, czyli w miejscu, w którym jest tak elegancko i cicho, nie może zdarzyć się nic złego. Koneserom pięknych przedmiotów zaś na dźwięk tego nazwiska przychodzi na myśl luksusowa biżuteria i przepiękne, unikalne lampy Tiffany’ego. Stosuje się w nich specjalne szkło, które zachwyca również dzisiaj, nie tylko w lampach tworzonych na wzór tych dziewiętnastowiecznych, ale również w innych przedmiotach użytkowych. Louis Comfort Tiffany urodził się w 1848 roku w Nowym Jorku jako syn znanego jubilera Charlesa Tiffany’ego. Podobno już jako dziecko zbierał kawałki szkła i kamyki, z zainteresowaniem badając ich przedziwne kształty uformowane przez naturę albo człowieka. Pewnie dużo w tej historii legendy, stworzonej na potrzeby ówczesnego PR-u, ale z pewnością Tiffany to człowiek, który sam stworzył pewną epokę w dziejach szkła i wystroju wnętrz. Był malarzem, ale przez większość swojego życia próbował połączyć sztukę z rzemiosłem i sprawić, żeby jego dzieła były zarazem piękne i użyteczne. Nie bez powodu bywa nazywany jednym z ojców secesji albo art nouveau, bo tak nazwali tę epokę Francuzi i Anglosasi. Tiffany metodą prób i błędów stworzył i opatentował w 1884 roku specjalne szkło iryzujące, tzw. szkło favrile. Ręcznie robione – daje efekt opalizowania i ma niezwykłą głębię koloru. To dzięki temu, że jest barwione podczas warstwowego wytwarzania – może mieć pięć, sześć albo siedem warstw. Nie ma więc jednolitego koloru, tylko mieni się jak pastelowa perła, zdaje się falować w świetle. Daje to niesamowite efekty, kiedy przez szkło przenika słońce, co można obserwować w witrażach tworzonych przez Tiffany’ego dla obiektów użyteczności publicznej. Tiffany wymyślił nie tylko szkło nazwane potem jego nazwiskiem. Stworzył też nowatorską technikę montowania witraży. Postanowił zerwać z zasadą, że szkła w witrażu są łączone przy pomocy ołowianych, dość grubych profili i zastąpił je miedzianą taśmą. Owija się nią każdy szklany element i potem łączy je w całość, lutując przy pomocy cyny. Wszystko to sprawia, że witrażowa konstrukcja jest o wiele lżejsza niż ta klasyczna, mogą powstawać formy przestrzenne, składające się z mnóstwa elementów (nawet kilku tysięcy), w tym przede wszystkim lampy, klosze, również te wiszące pod sufitem. Tiffany zaczął bowiem wykorzystywać nie tylko naturalne światło dzienne, ale odkrył też nowe możliwości, jakie dawało oświetlenie elektryczne, które właśnie zaczęto stosować. Idealnie podkreślało ono niezwykłą fakturę i kolorystykę wymyślonego przez niego szkła w ciepłych kolorach. Tworzył nie tylko witraże i lampy, ale też biżuterię i inne przedmioty użytkowe. Większość wzorów inspirowana jest naturą: były to wzory z kwiatów (słynne magnolie i glicynie), owadów (ważki) i zwierząt (pawie pióra).